Ne garip diye düşünüyor, insan bazen öyle şeyler yaşar, öyle şeyler hisseder ki sayfalarca yazacak, saatlerce konuşacak dertleri, mücadeleleri olur hayatta. Lakin, çıtı çıkmaz. Ne garip diye düşünüyor, insan bazen en çok da en yakınından utanır sıkılır da anlatamaz benliğini etkileyenleri. Boğazı düğümlenir; cümleler yarıda, konular havada kalır. Ne garip diye düşünüyor; öyle kaygılı, öyle korkuyor ki, saatlerce ağlayabilir, onlarca felaket senaryosu yazabilir aslında. Ama o en yakın arkadaşının düğününe doğru yol almakta. Şimdi el ele tutuşma, en büyük günü kutlama, bu şölenin bir parçası olabildiği için şükretme zamanı. Şimdi, en çok da susma zamanı. Davet, bir kadının zihninin kıyısından hayata, korkudan cesarete, yalnızlıktan iyileşmeye uzanan hikâyesi.
