Şemsi abisinin (Meryem teyzesinin kocasıydı) Reno’sunu gelin arabası yapmıştı. Nikâhtan sonra Ayten’le binip gideceklerdi. Hadi Ayten, o fliiri bir daha okusana, diyecekti. Yine mi, diyecekti Ayten. Neden bu kadar acımasızsın hayata karşı? (Bana karflı, demişti galiba.) Hayat bize acıyor mu Ayten? Hocalarımız, babalarımız, kayınbabalarımız, hatta ilkokul öğretmenlerimiz bize acıyor mu? En başında senin baban işte. O bile acımadı bize. Oysa düşünebilseydi ne kadar güzel bir hikâye vardı orada. Sen onun kızı, ben de öğrencisiydim. İkimiz aynı sınıftaydık. Sonra ben aynı zamanda onun damadı oluyordum ve o da benim kayınpederim olmuş olacaktı… Bak, görüyorsun değil mi, ne kadar güzel akıp gidiyor. Ama yazık ki, bu güzel hikâye başlamadan bitti. Zaten bütün güzel hikâyeler öyle degil mi?
